یادته سهراب

یادته بهم گفتی تا شقایق هست زندگی باید کرد؟؟

نیستی ببینی دیگه شقایق هم مرد

 دیگه با چی میشه کسی رو دلخوش کرد؟؟

یادته گفتی بهم 

 اومدی سراغ من 

 نرم و آهسته بیا

مبادا که ترک بردارد چینی نازک  تنهایی من؟

اومدم آهسته                                                           

 نرم تر از یک پر قو                                 

   خسته از دوری راه

 خسته و چشم به راه

یادته گفتی بهم عاشقی یعنی دچار

 فکر کنم شدم دچار

یادته می گفتی گاه گاهی قفسی می سازم

 می فروشم به شما       

تا به آواز شقایق که در آن زندانیست

 دل تنهاییتان تازه شود

دیگه حتی این شقایق که اسیر قفسه

 ساحل یک نفسه

 نیست که تازگی بده این دل تنهایی من

پس کجاست اون قفس شقایقت؟

 من رو با خودت ببر به قایقت

راست می گفت کاش مردم دانه های دلشون پیدا بود

آره کاشکی دلشون شیدا بود

من به دنبال یه چیز بهترینم

سهراب تو خودت گفتی بهم

بهترین چیز رسیدن به نگاهیست که از حادثه ی عشق تر است